Laurent Cordonnier

Serge Latouche nepêşketinê weke armanceke zelal dibîne û ew di berhema xwe ya dawîn de derbasî qada dumahîkê dibe: keşifkirina "çêkirina medenîyeteke xwînsar û herweha hêzeke miqayitê xwe ku bikaribe li pêşîya neçarîya civakeke di pêvajoya mezinbûnê de bibe alternatîf". (1)Ji aborîya mezêxer ya "baş" ku Arnaud Berthoud dibîne, herweha bi alîkarîya nêrînên Ivan Illich û Jean-Pierre Dupuis, Cornelius Castoriadis û Andre Gorz, çêkirina sazîyeke xeyalên din şekil digire, bi hêz dibe û bawerîyê dide.

Biserxwevehatin ne tu bêhnvedan e. Me ji berê ve dizanî, dema ku karker -bi taybetî karkera jin- ne "li ser kar" e, hê jî dixebite, ji ber ku dema karê malê ji dema xebata bi meaş pirtir e. (1) Wekî din, ev karker jî mesrefê dike, lê em zêde bala xwe nadin mesrefkarîya wî, tevî ku ew pirî caran bi awayekî belaş ji bo şirket an îdareyan jî dixebite da ku, ji xwe, kar bi dawî bike.

Bi sûdwergirtina ji statuya kehanetê, serfkirina gotinên hevnegirtî: ev e îmtiyaza "bazaran". teleskopa îfşaker, ev in yên di heman demê de ji hilweşîna aboriya yewnan a bi tedbîrên zêde bêhn lê hatiye çikandin û ji bêserûberî û sistiya aboriya îtalî gazinan dikin. Gelo mirov nikare li şûna vê rêzika dûrî aqil "rêzikeke zêrîn" a din xeyal bike?

Ev çîrokeke aborî ya hevdem a Dewletên Yekbûyî (Amerîka) ye ku sê çînên civakî li hember hev radike: Yên sermiyandar, birêveber û çînên gel. Û di encamê de, pir kêm tê dîtin ku çînên gel têk biçin... Krîza "neolîberalîzmê" –Gérard Duménil û Dominique Lévy (1), gava sermîyandarîya diravî û globalbûyî di dema deregulasyona serbest de bi vî awayî bi nav dikin– li hevkirina ku bi dirêjahîya sîh salên dawîn di navbera birêveberîya bilind, giştî û taybetî, berpirsîyarên pirsên diravî û çînên xwedî mal û milk de pêk hatibû dixe ber lêpirsînê.