Banqeya Natixisê henekê xwe pê dikir û digot "li Îrlandayê dîsa baran dibare". Dublînê bala xwe dayê ku bernameya wê tedbîran -ya ku diviya razîner qane bikirana- têkçûyina wê xurttir dike û dibe sedema ku bazar xeman jê bixwe. Şagirta keltîk ya baş bi vî awayî hindik maye ku weke Yûnanistanê topê biavêje û nikaribe deynê xwe bide. Modela îrlandî careke din jî parçe dibe, lê vê carê belkî nikaribe weke carên din bi mûcîzeyan jê bifilite.
Xelkê Kubayê dizanî ku Fidel Castro serokatîya welêt daye destê birayê xwe Raúl. Birayê piçûk bi vî rengî dikeve kongreya 6ê ya partiyê ku divê, di rewşa ferzkirina "pragmatîzma" xwe ya aborî de dawîya nîsanê pêk were.
Edîtorîya rojname û kovaran, bernameyên danê sibê ên radyoyan, platformên televizyonê: Di nîvê kampanyaya hilbijartinên serokdewletîyê de, komek aborîzan qada çapemenîyê dadigirin û tiştên ku mumkin in sînordar dikin. Weke profesorên zanîngehan tên danasîn û ew hişkî û teqezîya teknîkî di nav devjenîya îdeolojîk de bi gewde dikin. Lê belê heke van "bisporan” karûbarên xwe yên din jî bi raya giştî bidana zanîn, gelo tesbît û analîzên wan wê dîsa ewqasî bawerî bidana mirovan?
Serokkomarê venezuelayî yê 5ê adarê wefat kir, dest bi wê tevgerê kir ku Amerîkaya Latîn veguhe-rand. Wî çînên xizan ji nû ve li navenda sîyasetê bi cih kirin û bi vê jî wî tev-gerên çepgir yên heyî bi nakokîyên xwe re rû bi rû kirin.
Ya esil ew e ku her tişt van zilaman li dijî hev radike. João Paulo Rodrigues ji ciwanîya xwe ve di Tevgera kesên ne xwedî erd (TBE) ya brezîlyayî de mîlîtanîyê dike.
Vîruseke te digot qey sînorên civakî û neteweyî ji holê radike, dawîya dawî ew li hev gihandin. Wê kî sûdê wergire ji bangên yekîtîyê yên li nîvê dilê têkoşîna li dijî şewbê têne kirin? Hunera bihevrebûnê ji yekalîkirina baldarîya raya giştî pêk tê ji bo ferq neke ka çi heye li derdora wê.