LMdK - Hejmar 23

Gengeşîya li ser rêya sêyem cara pêşî di roja me de nayê kirin. Ji alîyê dîrokî ve rêya sêyem bi destpêkirina dualîzmê, ji serdema Manîçêr (216 piştî zayînê) ve bû xwedîya girîngîyeke taybet, ji ber ku dualîzm rêyeke sêyem nabîne. Dabeşî di navbera baş û xirab, reş û spî, jêr û jor, çep û rast de tê kirin. Beşên din yên navber û derdorê nayên dîtin. Dîyanetên cîhanê yên mezin û îdeolojîyên siyasî yên piştî wê demê hewlê didin ku di bin vê nêrînê de pirsgirêkên civakî fêhm bikin û li gor wê jî, awayên jîyanê pêk bînin.

Bihara erebî, siyaseta tirk a Rojhilatê Navîn xiste ber ceribandineke dijwar. Mînî-malîzekirina dijberîyên di stratejîya siyaseta derva ya wezîrê derva Davutoglu "siyaseta-sifir-pirsgirêk" a nakokîyê ya bi aktorên herêmî re bi nav dike, wiha dixuye ku wek destpêk bi temamî serkevtî nîne. Ev yek, ji ber ku Davutoglu awayekî siyaseteke derva ya hevkarîya bendeyî [Interdependence] rojane bi kar tîne, yanî ji xwezaya teorîyê bi xwe ye. Teorîya siyasetê ji mêj ve ye bala xwe dide ser girêdana hevkarîyê ku wek konsepta siyaseta derva bi helwêsta aktorên beşdar ve girêdayî ye.

Ji hilweşîna "kampa sosyalîst" û bidawîhatina şerê sar bi vir de, her çend ku "birêveberîya dinyayê" ya ji alîyê G8ê ve tê kirin, xwe li ser mirov ferz bike jî, deşîfrekirina sazûmana navneteweyî ya ku dikeve şûna wê, ne hêsan e.

Muşterekên Îsraîl û Tirkîyeyê

Rojnameya amerîkî New York Times di 17ê îlonê de sebaret bi rûdanên dawî yên navbera Îsraîl û Tirkîyeyê gotarek weşand. Di gotarê de, ku ji alîyê Ethan Bronner ve hatiye nivîsandin, piştperdeya tengezarîya di navbera herdu welatan de tê nirxandin û tê gotin ku her du hevalbendên Amerîkayê li ser çavkanîya pevçûnê de, ne hevbîr in. Dema ku Tirkîye meseleya Filistînê wekî sedem nîşan dide, Îsraîl jî dibêje ji ber mebesta xwe ya serokatîya herêmî Tirkîyeyê dev ji Îsraîlê berdaye.

Nêzî salek piştî xwekuştina Sîdî Bouzîyê ku çirûska serhildanên erebî vêxist, Tûnis hilbijartinan li dar dixe. Kampan-yaya hilbijartinê ya bêserûber, li ser bingeha pêwistiyeke lezgîn a civakî tê meşandin.

Di dehsalekê de, bi hezaran bajarên dinyayê pratîkên xwe yên demokratîk guherandin. Budceya tevlîker, ya ku 1989ê li Porto Alegreyê îcad bû, sembola vê tevgerê ye û îroj ji hêla 15300 bajarên li hemû parzemînan ve tê bi kar anîn. Armanca wê bersivdana endîşeyên xelkê, bi taybetî xelkê belengaz e, ku gelek caran li derveyî birêvebirina şaredarîyan tê hiştin. "Pêwîstîya nîqaşê" ya modernîteyê, bi gotinên siyasetnasên fransî Yves Sintomer û Loïc Blondiaux (1), gav bi gav li ser birêveber û rayedarên cîhanê ferz dibe.

Di 1948ê de – tê bîra kê?– Amerîka (DYA) di venasîna Îsraîlê de dudilî mabû. Di 2011ê de Amerîka li Neteweyên Yekbûyî, bêdudilî bend û rizdeyan datîne pêşîya endametîya dewleta filistînî. Ev veto di eslê xwe de ji alîyê Yekîtîya Ewrûpayê ve hatîye teşwîqkirin, armanca wê ew e ku careke din biryar were "bipaşdexistin" û ji nû ve vegerin hevdîtinên dualî – ku tên wateya tekçûnê, ji ber paxavnekirina Îsraîlê bi hiqûqa navneteweyî.

Bi sûdwergirtina ji statuya kehanetê, serfkirina gotinên hevnegirtî: ev e îmtiyaza "bazaran". teleskopa îfşaker, ev in yên di heman demê de ji hilweşîna aboriya yewnan a bi tedbîrên zêde bêhn lê hatiye çikandin û ji bêserûberî û sistiya aboriya îtalî gazinan dikin. Gelo mirov nikare li şûna vê rêzika dûrî aqil "rêzikeke zêrîn" a din xeyal bike?