Krîzê derbeke xirab li Rûsyayê xist: Paşveçûna hilberîna pîşesazî û berhemên li nava welêt hilberandî; kêmbûna mûçeyan û zêdebûna bêkariyê. Belê krîz bi awayekî gelekî guhertî li gelek kategoriyên bajar û herêman dixe.
Dema ku ez nîvê Îlona 2009’an gihîştim Peşawarê, bi êrîşeke neh roketan hisiyam ku ji banliyoya rojavayê bajêr, ji Hayatabadê dihat û berî wan, me dengê vîzîna wan bihîstibû. Armanca van roketan qereqoleke parastina sînoran bû ku erka wê parastina deriyê ketina herêma eşîra Xîberanê bû.
Di sala 1996’an de hevala min beşdarê geryaneke perwerdeyê bû û çû Auschwitz'ê. Dema ew vegeriyabû, bi rojan bi ser xwe ve nehatibû. Tim û tim bahsa kûlîlkên gulesoran ku li seranserê kampa tûnekirinê şîn hatibûn kir. Bahsa îşkenceya mehekê ku di sala 1985’an de me bi hev re dît, kir û got “me serpêhatiyên xwe gelek girîng didît!”
Şerrên siyasî carinan gellekî bi kêrî muxalefetên şexsî û dijberîya adetî tê. Pêdivîyên şerrê çekdarî dibin sedem ku gellek hêzên cuda ku armanca wan yek e û hilweşandina heman neyarî ye, pişta xwe bidin hevûdû. Çerr ku pişta dijmin bişkê jî, serêşî ji wê û bi şûn ve dest pê dikin. Û bi van sereşîyan re jî, pirsek tê: Îcar em ê çi bikin? Di encama tercîhên siyasî de, cudabendiyên ku dibûn sedema helwêsta muxalefeta kevn divê ji holê rabe; lê, kes bi têgihiştineke weha razî nîne. Êdî demeke dirêj raqîbê ku kes jê hez nake nikare vegere desthilatdarîyê.
Di çend salên dawîn de konflîkta Kurdistanê ya li nav sînorên siyasî yên Tirkiyeyê ji gelek merheleyan borî. Di demên dawîn de ev konflîkt berbi ‘pirsgirêka aştiyê’ ye ewule bûye. Belê niha di navbera tirk û kurdan de pirsgirêka aşitiyê qewimiye. Niha li cûreyeke aştiyê tê gerîn, niha li navekî digerin ku li ‘proseya aştiyê’ deynin.