Ziman bereketeka mezin e’ dibêje Holderlîn. Lê meriv dikare bibêje herî zêde helbestvan ji vê bereketê sûd wergirtîye. Deng, gotin, lihevhatin, fêmbûna peyvê û ragihandina fêmbûna peyvê, di kirasê helbestê de digihîje ber guhê me xwendevanan, gûhdarvanan. Hêza helbestê ji hêza zimên tê. Hêza helbestê ji reh û rîşalên bingehîn tê.
Belçîka tune ye? Ez pê dizanim, ez lê dimînim. (1)" Ev gotinên stranbêj Arno yê li Ostende hatîye dinê, ne tenê der barê wê demê de ne ku welat pênc sed rojan bêyî hikûmet mabû.(2) Jê wêdetir, ev gotin nakokîyekê terîf dike ku li gorî hinan li navenda welat bi xwe ye: % 60 ji 10.5 mîlîyon belçîkîyan hollandîaxêv in û li gorî anketê bi tenê % 37ê wan xwe pêşî belçîkî hîs dikin – lê belê % 55ê fransîaxêvan xwe pêşî belçîkî hîs dikin û paşê valon hîs dikin…(3)
Pirsgirêka naskirî, çareserîya ji çavkanîyê diherike: cambazîyên malî yên çend bankevanan banga birêkûpêkkirineka hişk ya çalakîyên xwe [yên malî] kir. Tevî ku li Fransayê hikûmet pê razî ye û pesnê xwe dide ku projeyên wê yên di vê qadê de bankeyan zêde “zivêr” nakin, reforma ku Brukselê kanûna peşîna bihurî pêşnîyazkirî li dijî yên bijartî tê bikaranîn.
Ji dirustbûna dewleta Iraqê ya nûjen di sala 1921î de heya îro têkilîyên van hemû hikûmet û desthilatdaran li gel kurdan di krîzeka berdewam de ne. Pirsgirêkên cidî di navbera wan de tên berdewamkirin.
Sibata 1991ê, Ignacio Ramonet xapandina "sîstema CNN"ê analîz dikir: rojnamevanên li dûrî bereyên şer bêyî ku xwedî tu agahîyên yekser bin şerî şîrove dikin.
Piştî ku sê hefteyan girtî ma rojnamevanê fransî Nadir Dendoune 14ê sibatê ji alîyê rayedarên Bexdadê ve bi dayîna kefaletê hat berdan. Ew bi vîzeyeka rojnamevanîyê û li ser navê Le Monde Diplomatiqueê li Iraqê dima. Ew sala 2003yan jî carekê çûbû Iraqê da ku bibe "mertalê merivî" li hemberî tehlûkeya qewimîna şerî.
Ev metneka kolektîf e ku mohra Alain Finkielkraut, Pierre-André Taguieff û Alain Touraine li bin heye; ev metn argumanên sereke yên ku ji bo destwerdaneka eskerî bi kêr tên tîne cem hev
(Libération, 21.02.1991).