Ev du salên dawî ne ku çendîn car derfet û mecale dibînim ku serdana kurdên me yên Sovyeta berê, nexasim serdana kurdên me yên Asyaya Navîn bikim. Bi rastî jî cihê şanazî û serbilindîyê ye ku kurdên me yên Qazaxistan û Qirgizistanê, tevî ku 77 sal in ji Serhed û Kafkasyayê dûr in; dîsa jî çand, ziman, hûner û edebîyata me parastine, geş kirine û gihandine nifşên me yên îro.
Janos Hajdú yê bi simbêlên bi tertîb û awirên hişk razîbûneka jidil nîşan dide: "Santrala nukleer tiştê herî baş e ku hatî serê me".
Sedema israra heyranîya lîberalîzmê, nezanîna bi rengê nirxandina wê ye. Dema meriv beşa wê ya aborî rexne bike, partîzanên wê li ser para wê di pirrengîya sîyasî û çandî de israr dikin. Bê navber guhertina mijarê dike ku meriv ji bîr bike ku lîberalîzm sîstema koledarîyê wekî tiştekî erênî dinirxand. Li alîyê din jî dibe sedema meriv pesnê neolîberalan bide bi pêkanîna guhertinên serxwebûn pêk anîn lê ku lîberalîzm pir caran li dijî wan rabûbû.
Di 10ê hezîrana bihurî de, serokdewletê Misirê Muhamed Mursî ev gef xwaribû "wekî serokdewlet ez vê yekê piştrast dikim ku em tevahîya alternatîfan li ber çavên xwe digirin.
Amadekarîyên konferansa Cenevre 2yê dewam dikin, di heman demê de serketina hêzên hikûmetê yên ku Hizbullah pişta wan digire li Qusayrê û biryara Dewletên Yekbûyî yên Amerîkayê ya çekdarîkirna serhildêran mohra xwe li rewşa eskerî da. Tu tiştê ku îşaret bi dawîyeka nêzîk a şerî bike nîne. Berevajî: şer û alozî gereke bêhtir mezhebî dide xwe û li tevahîya herêmê belav dibe.